كلاس مجازي هم مداد و دفتر مي‌خواهد

به گزارش ايواره ، اين روزنامه ايران “قبل از كرونا ، هر سال زماني بود كه شادي شروع يك سال تحصيلي جديد بين كودكان تقسيم مي شد ؛ چه آنها ثروتمند باشند و چه كودكان مناطق كم درآمد. اما علاوه بر همه مشكلاتي كه ايجاد مي كرد ، كرونا نيازها را نيز افزايش مي داد. اگر تا به حال نيازهاي آنها فقط با ارائه تجهيزات نوشتاري و مدرسه برآورده مي شد ، با مجازي سازي آموزش ، نيازهاي ديگري نيز به آن اضافه مي شد كه نياز به قدرت و تلاش بيشتري داشت. اين نيازهاي دوگانه همچنين چالش هاي بيشتري را براي خيريه هاي فعال در آموزش به وجود آورده است. فرزندان.

مونا معافي ، فعال اجتماعي مي گويد: “اولين مشكل ما اين است كه در مناطق مرزي اصلا آنتن وجود ندارد و شرايط زندگي مردم به گونه اي نيست كه كودكان بتوانند از اين تبلت استفاده كنند.” به ويژه مناطق مرزي خراسان جنوبي و سيستان و بلوچستان كه امكان استفاده از تلفن همراه وجود ندارد و بسياري از كودكان به دليل اين موضوع فرصت تحصيل را از دست مي دهند. خانواده هايي كه توان مالي آن را ندارند و اهداكنندگان چقدر مي توانند قرص دريافت كنند؟ سال گذشته ، كشورهايي كه ما تبلت را ايمن سازي و تحويل مي داديم آنتن موبايل داشتند و قابليت برقراري ارتباط امكان پذير بود ، اما متأسفانه در خراسان جنوبي و سيستان و بلوچستان ، اين فرصت بسيار ضعيف است. دوستاني كه سال گذشته معلم آنجا بودند ، كودكان را بر اساس نمراتشان تقسيم كردند و در خارج از كشور به آنها آموزش دادند. بچه ها در صحرا و بيرون گروه هاي سه يا چهار نفره مي نشستند و درس مي خواندند.

سال گذشته ما توانستيم كيف ها و نرم افزارهايي را براي بچه ها تهيه و ارسال كنيم. ما تقريباً هزار كودك را در مناطق محروم كرمان ، همدان و حميديه در خوزستان تحت پوشش قرار داديم ، اما متأسفانه امسال ، هر چقدر هم كه كمك بخواهيم و هر چه توضيح دهيم ، مردم مي گويند امسال بچه ها به مدرسه نمي روند و مدارس آنلاين ، پس چرا نرم افزار مي خواهيد؟ و بايد مدام بگويم كه آموزش آنلاين متعلق به شهرهاي بزرگ است و در جايي كه امكان استفاده از تلفن همراه وجود دارد ، دوم اينكه اگر آنلاين باشد ، كودك در نهايت مي خواهد – و بايد – بنويسد با امسال ما با اين مشكل روبرو هستيم من دائماً در حال تكرار هستم كه حتي اگر كلاس آنلاين باشد ، كودك نياز به نوشتن دارد و تا زماني كه او ننويسد مشكلي حل نمي شود. اينها مناطقي هستند كه ما در آنها بچه ها نه تبلت دارند و نه تلفن هاي هوشمند. كودكي كه نمي تواند با كف دست بنويسد. متأسفانه امسال مشاركت بسيار كم بود و هزينه نوشتن نيز بسيار زياد است و از طرف ديگر ، خود مردم از نظر مالي وضعيت خوبي ندارند و نمي توانند از عهده هيچ كاري برآيند. ما حتي گفتيم كه آنها نرم افزارهاي دست دوم را به ما مي دهند كه مي توان از آنها استفاده كرد اما مشاركت آنها بسيار كم است و دليل اين است كه آنها فكر مي كنند مدارس آنلاين هستند و نيازي نيست اگر در مناطق محروم كه كودكان حتي تلويزيون ندارند ، نگويند. .ببينيد چكار كنيد. يكي از بچه ها گفت: يك قلم و يك خودكار و كاغذ به ما بدهيد. من خودم به كوچكترين بچه ها ، خواهر و برادرهاي كوچكترم و فرزندان روستايمان را آموزش خواهم داد. “

اعظم حاجي يوسفي مدير موسسه خيريه آموزش كودكان كار و كودكان مناطق محروم مي گويد: متاسفانه گسترش تاج در كشور ما باعث كاهش عدالت آموزشي به ويژه در مناطق محروم شده است. با تعطيلي آموزش هاي حضوري ، آموزش مجازي جايگزين شده است كه مشكلات زيادي ايجاد كرده و حتي گاهي باعث سردرگمي دانش آموزان و خانواده هاي آنها مي شود. خانواده ها براي حفظ سلامت فرزندان خود بين آموزش الكترونيكي و آموزش حضوري يكي را انتخاب كردند ، اما متأسفانه اين امر به دليل زيرساخت هاي ناكافي آسيب هاي زيادي را به دانش آموزان مناطق محروم وارد كرد و حتي گاهي اوقات منجر به ترك تحصيل توسط دانش آموزان شد. عيب. منطقه اي خيريه ها و خيرين در اين زمينه با مشكلات زيادي روبرو هستند. خانواده هايي كه در مناطق محروم زندگي مي كنند نيز براي تأمين هزينه هاي فرزندان خود مشكل دارند. حال تصور كنيد آنها چگونه مي توانند اين امكانات و نياز به آموزش كامپيوتر را براي فرزندان خود فراهم كنند؟ اگر اين نيازها با هزار فاجعه و با كمك خيريه ها برآورده شود ، با سرعت نامناسب اينترنت چه بايد بكنند؟ اما آنچه واضح است اين است كه اين شرايط دانش آموزان و والدين آنها را نااميد مي كند و ممكن است منجر به افزايش نرخ ترك تحصيل در دوران كرونا شود.

موسسات خيريه نيز اين روزها با مشكلات متعددي روبرو هستند ، بيكاري ناشي از تاج و نياز خانواده ها به غذا و لوازم بهداشتي و همچنين هزينه مدارس است كه مشكلات موسسات را تشديد مي كند. از سوي ديگر ، خود موسسات خيريه نيز در وضعيت بد اقتصادي قرار دارند و در نتيجه خود خيريه ها در بحران جدي قرار دارند. “در هر صورت ، ما اميدواريم كه دولت جديد بتواند اين مشكلات را با فراهم آوردن زيرساخت هاي لازم براي آموزش اين نوع كودكان حل كند.”

مجيد احمدي نيا ، معلم و فعال اجتماعي نيز در اين زمينه شغل جالبي دارد: “اولين چالش ما هزينه بالاي نوشتن است. قيمت نوشتن هر روز در حال تغيير است. سال گذشته ، زماني كه مي خواستم براي هزار نوشتار تهيه كنم بچه هاي افغان ، من با كشورهاي مختلف تماس گرفتم ، و امسال قيمت ها بسيار زياد شده است و موسسات بزرگ و ثبت شده كه در حال فعاليت هستند ، توانسته اند كمپين هاي مشتركي را با كشورهاي بزرگ آغاز كرده و مقاله هاي تخفيفي از موسسات بزرگ دريافت كنند. به اين ترتيب ، برخي از نوشته هاي كودكان آماده مي شود ، اما مشكل اين است كه تعداد خانواده هاي فقير آنقدر زياد است كه با 500 يا هزاران بسته نوشتاري كاري نمي توان انجام داد.

از سوي ديگر ، در طول اين سالها ، اينقدر كمك شخصي دريافت شده است و معلوم نيست چه اتفاقي افتاده است ، و نحوه برداشتن كمك ها و هزينه ها در بسياري موارد بسيار مبهم بوده است ، و مردم آنچه را كه من اتفاق افتاده است پيدا نكرده اند آنها راحت تر به آنها اعتماد كردند و به آنها اعتماد ندارند. به عنوان مثال ، تماس من با سيستان و بلوچستان حتي يك ريال نيز افزايش نداد ، به اين معني كه هيچ كس كمك نكرد. نكته اي كه بايد بگويم اين است كه من خودم در سيستان و بلوچستان شاهد بودم كه يك خانواده ثروتمند براي كودكان خود لوازم التحرير نمي خريدند و مي گفتند اكنون منتظر آمدن خيرين هستيم. در نتيجه ، توزيع نوشتاري بايد به درستي انجام شود و بين نيازمندان توزيع شود.

نكته ديگر اين است كه بيشتر اهداكنندگان به دليل مشكلات مالي ، دفاتر ارزان و بي كيفيت ، قلم هاي ارزان قيمت مجبور به خريد اجناس ارزان قيمت مي شوند و اين خود يك فاجعه است. شما كار داوطلبانه و نيكوكاري انجام مي دهيد ، اما نمي توانيد يك ابزار با كيفيت خوب تهيه كنيد ، يا به عنوان مثال در بسته ها دو قلم به دانش آموزاني بدهيد كه مجبورند در تمام طول سال از يك چيز استفاده كنند. بخشي از اين توزيع نوشتاري نيز به نمايش گذاشته شده است ، به اين معني كه آنها به سادگي مي گويند ما يك بسته نوشتاري مي دهيم. ما سال گذشته محاسبه كرديم كه به عنوان مثال ، دانش آموز چند قلم در ماه مصرف مي كند ، يا دانش آموز از چند كلاس به بعد قطب نما مي خواهد. “ما به همه اينها فكر كرديم ، اما متأسفانه فرهنگ كار برنامه ريزي نشده بر نيروهاي داوطلبانه و خيريه نيز غلبه كرده است ، كه خود منجر به توزيع نامناسب كمك ها مي شود.”

انتهاي پيام