باز هم دير رسيديم – ايواره

به گزارش ايواره ، در يادداشتي در روزنامه اقتصاد جهاني نوشته شده توسط رسول بهروش: “مردم و روزنامه نگاران عناوين بسياري را در سوگ وي ايجاد كردند ؛ بسياري به شماره هاي پيراهن او و هادي نوروزي اشاره كردند و نوشتند:” 25 تا 24 به هم پيوستند “و بسياري با اشاره به خوش اخلاقي و مرگ نابهنگام مهرداد ميناوند پس از 45 هفته بستري شدن در بيمارستان به دليل ويروس Covid-19 همچنين باعث اسكن تقاضاي واكسن فضايي شد. با اين وجود ، هيچ يك از اين موارد باعث موفقيت جناح چپ موفق يكي از محبوب ترين تيم هاي ملي تاريخ در جام جهاني 1998 نمي شود. رفته است و او نمي خواهد علي كريمي و علي دايي را در كنار هم ايستاده ببينند. در سوگ او بازو دارند و آنها درد دارند. دوست داغ ، او بسيار سنگين است و ناسازگارترين ستاره هاي اين فوتبال را در يك قاب غمگين همراهي مي كند.

هر خبر مرگ سند جديدي از مرگ و مير دنيايي است كه گاهي براي آن بسيار عصباني مي شويم ، كر مي شويم و رنج مي بريم. ما هيچ تصوري نداريم كه در ميان اين همه جنگ ، ما مي توانستيم پيك را بدون تأخير برنده شويم ، و بدتر از آن ، شايد اين قسمت به نمايندگي از طرف دعوي ما افتاد و يك عمر ترديد و پشيماني را براي ما به ارمغان آورد. مهرداد به پرسپوليس تعصب داشت و گاهي بيش از حد از تيم و رقبا حمايت مي كرد. او خودش گاهي سريع مي رفت و كساني كه جواب مي دادند گاهي در دام افراط گرايي گرفتار مي شدند. امروز اما توفان موجود در آرامگاه كه جسد بي جان مهرداد را در خود جاي داده است نشان مي دهد كه اين نگراني ها چقدر بي فايده و غيرضروري بوده است. اين روزها اشك مخالفان ديروز بيش از هوادارانش مي ريزد و تا زماني كه به ياد بياوريم كه همه ما انسان هستيم ، همه ما به يكديگر احتياج داريم و همه نگهبان قلب و عواطف يكديگر هستيم. چه دير به ياد مي آوريم كه مي توانيم ديگران را دوست داشته باشيم و آنچه امروز به آن چسبيده ايم ممكن است فردا گوشه اي خالي از قلب ما باشد.

شايد در هوشياري عجيب روزهاي نزديك به مرگ و شايد به دليل بلوغ ناشي از ميانسالي ، همين چند هفته پيش فيلم كوتاهي از مهرداد منتشر شد كه در آن او از همه خواست تا قانونمند باشند. وي گفت كه براي چندين ماه فهميده بود كه اين دنياي بسته ، به ويژه در روزهاي سختي كه مردم پشت سر مي گذارند ، ارزش اين همه تلخي و جنگ كلمات را ندارد. او بهتر شد و پيام هاي عاشقانه اي را براي منتقدان و مخالفان خود ارسال كرد. كاش آن را قانوني جلوه مي دادم و اي كاش آن را قانوني مي كردند. يك ماه پيش ، شايد كسي اصلاً باور نداشت ، اما اين صبح سرد زمستاني صبح پنج شنبه ، پيكر خاموش مهرداد ميناوند با پرچم قرمز ، نشانه و يادبود عشق بزرگ او در اين جهان به خاك سپرده شد ؛ جسد مردي كه در تاريخ 29 دسامبر 1954 در تهران متولد شد ، در پرسپوليس خوش درخشيد و حضور چشمگيري در ليگ قهرمانان اروپا در استورموگراتس اتريش را تجربه كرد. مهرداد تقريبا 70 بار پيراهن تيم ملي ايران را بر تن كرد و براي خوشبختي مردم كشورش عرق كرد. اكنون او در خانه ابدي خوابيده است. فرشته مرگ اما هنوز بيدار است و به نوبت جشن خود را جشن مي گيرد. كاش ميهمان او بوديم ، طوري زندگي مي كرديم كه با آرامش تسليم زمين شويم. “اين غنيمت شگفت انگيز و نادر است.”

انتهاي پيام