ايران 1400؛ از منازعه تا موازنه

ايران ماه هاي آخر سال 1999 و روزهاي سال جديد را سپري كرده است ، با تغيير افكار عمومي با تغيير دولت در ايالات متحده و با شعارهاي نامزد دموكرات در مبارزات انتخاباتي ، همه تصور مي كردند كه اوضاع در ايران و ايالات متحده با دوران ترامپ تغيير كردند. اصول را مي سازد.

اگرچه اين تغييرات با اعلام چارچوب سياست خارجي دولت بايدن تا حدودي مبهم بود ، اما به نظر مي رسد هنوز چند ماه پس از دولت جديد واشنگتن نتوانسته است سياست مشخصي را درباره موضوعات مهم جهاني اعلام و اجرا كند.

در چنين شرايطي ، شطرنج سياسي در سيستم بين الملل ، كه مبتني بر اقدامات كشورهاي مختلف ، به ويژه قدرت هاي بزرگ است ، مي تواند تأثير بسزايي در سرنوشت بسياري از حوادث و وقايع داشته باشد.

در همان زمان ، دولت جديد ايالات متحده با اعلام چهار اولويت سياست خارجي خود: چين-روسيه-اروپا و خاورميانه ، روند تحولات سياسي و كارهاي ميداني خود را تا حد زيادي تعيين كرده است و به همين دلايل در چنين شرايطي بازيگران ديگر ، از جمله بازيگران منطقه اي ، به راحتي مي توانند پيش بيني كنند. حركت آنها را بهتر فراهم كنيد.

فراتر از بازي هاي اخير آمريكا و اروپا در برجام و ادامه بازي انتظار و ديدن ، ايران در تلاش است اعضاي حاضر در برجام را به پذيرش تعهدات و پيگيري توافق هسته اي وادار كند ، حتي با امضاي يك سند راهبردي با چين كه سعي در توازن قدرت در تحولات جهاني.

با توجه به اينكه حوزه روابط ما با غرب آشفته بوده است و شرايط سالهاي اخير بر عدم قطعيت ها و مشكلات افزوده است و اكنون مشخص شده است كه اين روابط اساساً بر اساس متغيرهاي قدرت محور استوار است ، به نظر مي رسد ساختمان جديد همكاري با چين ممكن است يك تغيير اساسي در هرم قدرت سياسي و اقتصادي كشور ايجاد كند ، ما را به شرايط جديدي از سيستم بين المللي برساند تا ايران از ضربه ها و فشارهاي بي ثبات غرب در امان باشد و بنابراين سند رهبري چنين وعده اي را دراختيار دارد ، هرچند چنين بدخواهانه اي. آنها نمي خواهند مخالفان در مورد اين سند راهبردي بنويسند و تمرينات مخالفت را مثل هميشه بنويسند.